یادمان مرحوم دکتر حسن فاخری؛ حقوقدان مکتبی

دکتر فاخری که چند سالی در دهه‌ی ۴۰ و ۳۰ مسئولیت دادگستری خوزستان را بر عهده داشت در سال ۱۳۳۶ و بنا به توصیه‌ی دکتر عباس اکرامی مبادرت به تأسیس باشگاه شاهین اهواز می‌نماید و تا حدود سال ۱۳۴۴ که به تهران باز می‌گردد، مدیریت این باشگاه را بر عهده داشته است.

شاهینیان (اعضای باشگاه فوتبال شاهین) که تعهّد، تخلّق و تعلّم، شعار و سرلوحه‌ی سلوکشان بود بنیانی را نهادند که یادگاری جاودانه در کتاب ورزش ایران شد. «مکتب شاهین» که نامی پرآوازه در تاریخ فوتبال ایران می‌باشد و بزرگان نام‌آوری همچون مرحوم استاد پرویز دهداری (کاپیتان و مربی شاهین، پرسپولیس و تیم ملی) را در عرصه‌ی اخلاق ورزشی معرفی کرد، یادگار ماندگار پایه‌گذران خوشنام و اخلاق‌مداری، چون دکتر حسن فاخری است.
نگاه به نام‌هایی که در طول سال‌ها در این باشگاه و مکتب مشغول فعالیت بودند نشان می‌دهد این افراد عموماً از نخبگان و تحصیلکردگان جامعه بوده‌اند آن هم در زمانه‌ای که کسب دانش و علم آموزی آنچنان گستره و وفوری نداشته است.


دکتر عباس اکرامی در بیان رموز این نامداری و جاودانگی می‌گوید: «هر کار که بر پایه‌ی عشق، اعتقاد، ایمان و کاردانی و برنامه شروع شده و با استفاده از ابزار و امکانات لازم و وجود صبر و استقامت ادامه یابد قطعاً موفق خواهد شد. باشگاه شاهین با توجه به همین عوامل شکل گرفت و شروع کار بر اساس شوق و انگیزه‌ی خدمت بود. من خودم معلّم بودم، به روحیه‌ی جوانان آشنایی داشتم و معتقد بودم و می‌دانستم که ترغیب جوانان به ورزش و فعالیت‌های بدنی باعث سهل‌انگاری ایشان در یادگیری نمی‌شود بلکه بر عکس ایشان را به کسب علم و دانش بر می‌انگیزد و مصصم‌تر می‌کند. ورزش باعث بروز عواطف و احساسات ایشان گردیده و موجب تربیت کامل آنان می‌شود.

علت دیگر آن بود که کار باشگاه را با همکاری خانواده‌ها و مدارس شروع کردیم، مسئولان باشگاه با افراد خانواده و مدیران و معلمان در هر کار. در هر مورد، همکار و همراه یکدیگر بودیم و همه، یک چیز می‌خواستیم و به یک طریق عمل می‌کردیم. تکلیف بازیکنان روشن بود، مزاحمی نداشتیم و تمام انرژی و وقت خود را صرف تربیت و پرورش بازیکنان می‌کردیم. انضباط محکم و سنجیده بود و با اعضای باشگاه مانند انسان‌های کامل رفتار می‌شد و موفقیت بازیکنان چشمگیر و در خور ملاحظه بود و این خود موجب انگیزه بیشتر آنان می‌شد. محیط کار باشگاه برای همه اعم از بازیکن یا مربی رضایت خاطر و شادی به ارمغان می‌آورد. تعدادی از دوستان مؤثر، به کیفیت کار آگاهی داشتند و از هیچ کمکی دریغ نمی‌کردند. همکاری، کمک به یکدیگر و رفع نواقص به عنوان یک سرشت در تمامی بازیکنان جا افتاده بود و همه با هم و به خاطر یکدیگر می‌کوشیدند و همه از این همکاری بهره‌مند می‌شدند. در یکی از تابستان‌ها پس از بررسی کارنامه‌های تحصیلی معلوم شد که ۲۶ نفر از بازیکنان در یک یا دو درس تجدیدی دارند برای رفع این عیب سازمانی به وجود آمد و زیر نظر دکتر «ابتهاج» و مهندس «حاتمی» برنامه‌ای برای جبران عقب افتادگی به وجود آمد. بر این اساس قرار شد هر کس موضوعی را که می‌داند به آنکه نمی‌داند تعلیم بدهد و اشکالات به وسیله سرپرست‌ها و مربیان کلاس برطرف شود. در پایان تابستان همه بدون استثنا قبول و از خانواده‌های خود و باشگاه جایزه گرفتند.

علت دیگری که موجب پیشرفت و رونق باشگاه ما شده بود این بود که اعضای اولیه که از لحاظ اخلاق، رفتار و عشق به کار با دقت زیاد انتخاب شده بودند تبدیل به سرمشق تازه واردان بودند. این مسئله محیط باشگاه را سالم و برای تربیت آماده کرده بود. این مسئله برای همه روشن است که در هر جامعه‌ای داشتن نمونه و سرمشق به منظور حفظ و تقویت عزت نفس جوانان از بزرگترین الزامات است.

همکاری بین اعضای باشگاه یکی دیگر از رموز پیشرفت آن بود. همکاری و از خود گذشتگی افراد به جایی رسیده بود که بازیکنان و قهرمانان بلندپایه باشگاه به اصرار از من می‌خواستند بعضی از جوانان با استعداد را به جای خودشان در مسابقات شرکت دهند. در آستانه انحلال یکی از وظایف قهرمانان شاهین این بود که بکوشند جانشینی برای خود تربیت کنند و از این راه موجب رونق باشگاه خود شوند. هر بازیکن هر چه را می‌دانست به آنکه آن را نمی‌دانست می‌آموخت. نام برخی از بزرگواران باشگاه که در تربیت جوانان سهم بیشتری داشتند چنین است: سیاوش صبا، جلال مفیدی، حسن فاخری، عباس افشین، محمد باقر رضوانی، شاپور حاتمی، حسن رضی، محسن آزاد، نادر افشار نادری، محمود ابتهاج، امیر عراقی، مهندس فیروز پزشکی، امیر آقا حسینی، بهروز یاورزاده، رضا درودیان، هوشنگ زارع، قباد نقش تبریزی، کاظم ستاری، کاظم رحیمی، اردشیر آذرسا و اکبر کیا و تعدادی از پدران مانند دولتی، حکیمی، برگ ریزان، همتی به تربیت نوجوانان مشغول‌اند و به باشگاه خود کمک می‌کنند.»

شاهین با سلوک اخلاقی و نیز دارا بودن ریشه و پایگاه گسترده‌ی مردمی، همواره لقمه‌ی گلوگیری برای حکومت پهلوی در عرصه‌ی ورزش بود. از همین رو رژیم ستمشاهی بالاخره نتوانست این باشگاه مردمی را تحمل نموده و با دسیسه چینی و نقشه‌ای از پیش تعیین شده، سر آخر در سال ۱۳۴۶ حکم به انحلال آن داد.